En die blies het verhaaltje uit
Blijf op de hoogte en volg Wilco
21 December 2014 | Kenia, Nairobi
Afgelopen week was een kwakkelweekje voor me waar ik niet heel gelukkig van werd. Het was ook de week met de laatste project gerelateerde meetings. Donderdag was Jaimie wagenziek tijdens een meeting en vrijdag had ik last van mijn buik bij een andere meeting. Mijn buik kan Nairobi niet aan. Mijn hoofd overigens ook niet, wat een verschrikkelijke stad. Het is een georganiseerde chaos waar ik geen reet van snap. Bepaalde verkeerspunten staan altijd vast, waarbij je de heerlijke aroma’s van de uitlaten van slecht onderhouden jaren ’70 busjes diep naar binnen kunt snuiven. Maar dat geurtje van rubber, fossiele brandstoffen en vuilverbrandingen (dat doen ze hier overal op straat) vind je terug in de hele stad. Driekwart van de voertuigen op de weg zijn afgeragde matatu’s, het OV van Nairobi. Men propt 15+ mensen in ‘busjes’ nauwelijks groter dan de Volkswagen Golf. Overal op straat en op de weg lopen verkopers met kauwgom, pruimen, ruitenwissers, wieldoppen, verzin het maar. En overal op de weg rijden hoogbejaarde vrachtwagens niet sneller dan 15 km/u, wat rijden door Nairobi 1 grote achtbaan van inhaal manoeuvres maakt. Nee, Nairobi is niet mijn stad.
Onze chauffeur van donderdag probeerde de geuren van Nairobi overigens te verbloemen met zo’n geurdennenboompje aan zijn achteruitkijkspiegel. Was ook geen succes, het rook alsof ik een stationstoilet binnenliep. Maar goed, wat zeur ik nou. Ons onderzoek hier is klaar. Dat hebben we gisteren gevierd met een dagtrip naar Hell’s Gate en Lake Navaisha. Fietsen tussen de zebra’s en varen tussen de nijlpaarden, heel bijzonder. Op de weg ernaar toe stopte onze chauffeur weer op de geijkte plaatsen: souvenirshop waar chauffeurs gratis koffie, ontbijt of zelfs geld krijgen omdat ze koopzieke mzungu’s meebrengen. Vonden wij prima, terwijl hij lekker aan het eten was hebben we uit beleefdheid maar even zo’n winkeltje doorgerend. Overal verkopen ze dezelfde Masai troepjes, maar dan wel tegen verschillende prijzen. Helaas hebben we al ontdekt dat de gemiddelde Amerikaanse toerist zwaar overbetaalt voor souvenirtjes (zeg 20 dollar voor een stenen olifantje van 2 x 2 cm), waardoor de eigenaren niet zo geïnteresseerd zijn in onderhandelen met gierige Nederlandse studenten. Ach, dan niet.
In Hell’s Gate mochten we eerst 4 km fietsen tussen de zebra’s, wrattenzwijnen (Pumba’s) en giraffen (op een mountainbike zonder vering en met kapotte versnellingen, dat wel) en vervolgens een begeleide tocht maken door de Devil’s Kitchen, Devil’s Bedroom en Hell’s Showers. Indrukwekkende namen maar ook best wel indrukwekkend natuurgeweld. Maar na 2 uur klimmen door de kloven en 8 km fietsen over zandweggetjes waren we best wel gesloopt. Ik had daarnaast super last van mijn nek en een wat pijnlijke ademhaling. En al 2 dagen bijna niks gegeten. Gelukkig was de volgende activiteit een stuk relaxter; lekker rondgevaren worden over Lake Navaisha om nijlpaarden, buffels en een handjevol flamingo’s te bewonderen. Al met al een prima dag, ietwat verpest door mijn lichamelijke toestand maar ach.
Onze chauffeur Fred (ik heb hem al eerder genoemd. Denk aan de dronken chauffeur toen we uitgingen in Nairobi) vertelde ons afgelopen week trouwens doodleuk dat de waterval waar we af zijn gesprongen in ons eerste weekend misschien wel het smerigste water van Kenia bevat. Een soort open riool dat al door half het land heeft gestroomd voor het die waterval bereikt. Dat had meneer ook wel even mogen vertellen voor we erin sprongen…
Waar de boeren die wij in Nyeri bezochten altijd op tijd waren voor onze afspraken, laten de experts in en om Nairobi graag op zich wachten. Gemiddeld zo’n 1-1,5 uur. Dat is best wel vervelend, maar pole pole (rustig aan) is hier dan de slogan. Nou ben ik geen ster in wachten, dus dat maakte deze dagen extra vermoeiend. Maar ach, niks dat een koud biertje op onze zonnige dakterras niet goed kan maken.
Maar ik ben het over het algemeen wel zat. Het ziek zijn, de stank op straat, het uitkloppen van mzungu’s, het opgestopte verkeer en het vette, eentonige eten. De komende paar dagen gaan we even al ons digitale werk ordenen voor in Nederland en alvast beginnen met het monteren van ons eindfilmpje, en dan dinsdagavond lekker naar huis! Terug naar het land waar bossen zijn aangelegd, waar mensen dolgelukkig worden als ze een hert spotten op de Veluwe. Het land waar door rood rijden, verkeerd inhalen of 3 km te hard rijden met honderden euro’s wordt bestraft. Het land waar je geen vee of kraampjes in de goot vindt, maar bloemetjes en vangrails. Het land dat vlak is, letterlijk en figuurlijk. Waar elektriciteit altijd werkt en je het kraanwater altijd kunt drinken. Het land waarin mijn darmen wel raad weten met het eten en het land waar je alle denkbare groentes het hele jaar door kunt kopen. Het land dat denkt dat het te kampen heeft met discriminatie, maar eigenlijk geen idee heeft hoe erg het echt kan zijn. De andere kant op. Het land waarin het minimumloon zeker 30x hoger ligt dan in Kenia. Het land van de vaste prijzen en veilig zwemwater. Kenia was in alle opzichten anders, interessant en op zijn tijd prachtig. Maar ik hoor thuis in Nederland.
Thanks allemaal voor het lezen van mijn blog en de lieve reacties. Fijne kerst, gelukkig nieuwjaar en tot ooit ;)!
-
21 December 2014 - 15:49
Marja:
We zullen je lekker volgooien met groenten als je thuis komt. Jammer dat jullie niet eerder naar huis kunnen, maar nog even volhouden!XxxxMM -
21 December 2014 - 18:06
Oma:
Hallo Wilco,
Ik heb al je verhalen gelezen. Je zult best veel gezien en beleefd hebben, maar ik denk dat je des te meer zult beseffen hoe goed wij het hier in dit koude kikkerlandje als Nederland hebben.
Tot gauw. Liefs van Oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley