Dag 5 en 6: Alles is onzeker

Het is nu 22.50 uur hier en ik weet niet meer zo goed wat er deze dag allemaal gebeurd is. Op Cuba val je van de ene verbazing in de andere…

Het ontbijt was vrij matig, met een smakeloos sapje om te drinken en beschimmeld of uitgedroogd brood om te eten… gelukkig ook eieren en pannenkoeken en een fantastisch uitzicht, dus prima. Na een lange tijd rijden stopten we in Havana om te kunnen plassen en eventueel wat te drinken. Eigenlijk zouden we dat doen zodat de chauffeur kon tanken, maar er bleek nergens diesel te zijn… in het barretje waar we kwamen (hoorde bij een golfclub) brandde er geen licht op het toilet, was er geen stromend water en kon je alleen Sangria of bruisend water kopen. Dus zaten we weer voor 12.00 uur al aan de alcohol…

Daarna reden we weer een eind door. We stopten uiteindelijk bij een klein museum over de slag bij de Varkensbaai, om buiten de 2 tanks en het vliegtuig te kunnen bewonderen… Vanaf daar reden we naar een 70 meter dieppe verticale grot vol water waar we in gingen zwemmen. Dat was lekker, en dat vonden de muggen ter plaatste ook. Het is namelijk een moerasgebied waar we nu zitten, dus het stikt van de muggen. Daarnaast had ik al sinds de nacht ervoor last van mijn buik en besloten mijn darmen dat dit uiteindelijk het moment was de strijd op te geven. Ik trok een sprintje naar de toiletten met een deel van de groep in mijn kielzog. Eindelijk aangekomen bleek er maar 1 toiletruimte open te zijn (van de dames) met daarin 4 hokjes van 1.60 m hoog ongeveer, met klapdeurtjes zonder slot, allemaal zonder toiletpapier en wederom zonder stromend water. En het was er 40 graden ofzo. Dit alles terwijl ik op ontploffen stond; mijn hel was compleet… ik kon een WC rol lenen, verexcuseerde mij en heb tussen 2 dames in mijn darmen laten spreken… helemaal geen gênante ervaring. En zijn jullie nu even blij dat jullie dit ook gelezen hebben!

Na het zwemmen in de grot gingen we hier tussen de muggen eten. Uiteraard rijst, maar dit keer ook kreeft, vis en krab. Qua drankjes konden we hier kiezen uit water of een mojito. Die schaarste overal maakt het leven wel overzichtelijker…

Deze lunch nuttigden we uiteindelijk pas om 16.00 uur, waarna we weer 2 uur de bus in gingen. Dit keer op weg naar Cienfuegos, aan de Zuidkust van Cuba. Hier werden we bij een hotel afgezet dat prachtig direct aan zee ligt, een zwembad heeft (maar al gesloten was), wifi (maar de glasvezelkabel was kapot), een bar (met maar liefst 4 soorten drankjes dit keer) en ohja; geen stromend water. Tenminste, dat konden ze wel aanzetten voor ons, maar maximaal een uurtje. We besloten eerst de spullen op de kamer te zetten (waar mijn darmen weer wat met de wereld wilden delen - altijd fijn in een hotel waar je niet door kunt trekken), dan even naar het strandje om de hoek te lopen voor een duik, vervolgens iets kleins te eten als diner (werd een ham-kaas tosti voor 8,50 pp) en daarna te douchen. Om te kunnen douchen moesten we de waterpomp aan laten zetten, zodat we 10 minuten later zouden kunnen douchen. Aan het eind van ons ‘diner’ begon het non-stop te onweren en hozen, terwijl iedereen op weg ging om te douchen. Uiteindelijk kwam er na veel wachten en navragen bij de receptie ruim een uur later wat water uit de kranen, maar veel te weinig om onder te kunnen douchen bijvoorbeeld. Dus dat werd onder een pisstrsaaltje tegen de muur proberen me te wassen, top. Daarvoor had ik al in de regen staan douchen, want het blijft warm buiten en dan was in ieder geval het zout van me af.

We zijn trouwens ook de enige gasten in dit wederom grote hotel, en dat in het boogseizoen aan de kust: ik snap het niet. Dit land heeft zoveel potentie, maar faalt op zoveel manieren…

Dag 6

8.30 uur vertrokken we van het hotel, met weer eenzelfde ontbijtje op (variaties: geen pannenkoekjes, wel merengues). Eerst gingen we kijken in het centrum van het plaatsje Cienfuegos (mooi! En heet), waar een blikje tomatenpuree 6 Euro kostte en een pakje spaghetti 2 Euro (niet verkrijgbaar in Havana zei Eduardo). Op weg naar de 2e stop van de dag vertelde Eduardo doodleuk dat we al een tijdje in het rood reden qua diesel, maar we zouden wel zien hoever we kwamen. Bij de eerste tankstations was er geen diesel, bij de 4e was het alleen voor lokaal goederentransport bedoeld en bij die van vandaag was er geen stroom, dus deed de pomp het niet. Nu zitten we dus met samengeknepen billen in onze bus, op weg naar paarden om op naar een strandje te reizen.

Nu typ ik verder in onze dieselloze bus, op weg naar onze Casas Particularas in Trinidad (een soort B[e-38]B’s; bij mensen thuis). 32 kilometer op een lege tank, super fijn idee… hoe dan ook: het paardrijden was tof! Een halfuur door mooie heuveltjes en door een riviertje, om te eindigen op een klein verlaten strandje. Daar hebben we even lekker gezwommen en daarna zelfs kunnen douchen, omdat er even een bui van 5 minuten losbarstte. Daarna op het paard weer terug en daar geluncht (je raadt het nooit; rijst, komkommer enn… draadjesvlees! Ha, geen kip). Toen ik net het water uitkwam zag ik wel een gemiste oproep van Sebas, dat de nieuwe lasergameset weer niet werkte. Even een gevoel van paniek en frustratie (die set is net nieuw en had de dag voor ik wegging ook al issues) maar uiteindelijk leek het opgelost. Oké, terug naar het vakantiegevoel, pfiew!

Na de lunch vertrokken we naar Trinidad wat we ondanks de lege tank zowaar bereikten 45 minuten later! Eduardo leidde ons rond door het oude centrum en hoewel dat heel erg mooi was, was de groep duidelijk gaar. Het was heter dan ooit, we voelden ons nat en vies van het zwemmen, de regen, het zweten en het paardrijden en wilden een kamer: even rusten. Uiteindelijk kwamen we daar aan, en al bij binnenkomst vielen onze monden open: wat een ruimte! Wat netjes! Een airco! Een douche! Een koelkast vol drinken! Ik deel mijn megakamer met 4 bedden erin met Bart, Joost heeft de andere kamer die verhuurd wordt. Verder zijn er diverse dakterrassen waarvan de hoogste mooi uitzicht heeft over de ‘skyline’ van Trinidad: top! Hier zing ik het wel 3 nachtjes uit.

Trinidad zelf is heel mooi en duidelijk waar alle plaatjes zijn geschoten die je vindt als je naar ‘Cuba’ zoekt op Google. Lage, oude, kleurige huisjes langs straten van keien met daarop paardenkoetsen en oldtimers, oude parkjes en kerken en gezellige barretjes. Daarnaast meer toeristen dan we tot nu toe gezien hadden, maar daardoor helaas ook meer Cubanen die dingen van je willen: geld wisselen, geld bedelen, sigaren verkopen, rum verkopen, etc. Vervelend, maar nog wel te overzien. Kenia was veel erger!

We sloten de avond af door met zijn allen te gaan eten met Eduardo erbij. Hier was wederom livemuziek, maar ook weer meermaals stroomuitval. Het wordt inmiddels bijna grappig. Maar prima, de drankjes waren koud en het eten warm (je raadt het nooit: KIP MET RIJST! Oké er was meer keus, maar die heb ik inmiddels ook al te vaak op: draadjesvlees met rijst, vis met rijst, kreeft met rijst of garnalen met rijst. Ze hadden hier zowaar wel alle drankjes op voorraad.

Minder leuk is dat het afreken hier heel lang duurt. We gingen rond 20.15 uur eten en vroegen rond 22.00 om de rekening. Uiteindelijk verlieten we pas rond 23.15 uur het restaurant… dat komt vooral omdat wij apart willen afrekenen, en dat blijkbaar heel lastig is. Ze komen dan vaak met zijn 2’en afrekenen: 1 vraagt wat je had besteld en zoekt in de menukaart de prijzen, de ander neemt het geld in ontvangst en gaat het tellen. Telkens stapeltjes van gemiddeld 25-30 briefjes geld. Super efficiënt. En verwarrend, omdat prijzen soms in Euro’s en soms in Peso’s gaan (je mag vaak kiezen, maar dan moet er opnieuw gerekend worden) en het wisselgeld voor Euro’s beperkt is.

Hoe dan ook: het is allemaal een ervaring, en een hele mooie ook nog. We hebben het leuk als groep, een topgids, tot nu toe altijd eten en drinken gehad en al heel veel moois gezien en gedaan hier, nu we op de helft zijn. So far nog steeds een aanrader! Maar… ga maar wel buiten het regenseizoen (dus buiten juni-oktober), want het is hier echt plakkerig warm overal altijd….