Kenya, brought to you by Coca Cola

Ik zei de vorige keer dat Kenianen hun huis niet afmaken. Is niet helemaal waar, in de winkelgebieden zijn de meeste huizen prachtig groen of rood geschilderd. Groen van Safaricom (mobiele netwerk) en rood van Coca Cola (een of ander zoet drankje). Het is alsof je door een ‘open happiness’ reclame rijdt hier. In Nairobi zagen we al een rij van een stuk of 7 Coca Cola kiosken naast elkaar langs de weg. 7 Rode hokjes in een berm vol plastic afval. Kun je elke dag van de week bij een andere langs gaan… ofzo. Maar we hebben hier nog een hoofdsponsor: Toyota. Ik gok dat 1 op de 100 auto’s hier geen Toyota is…

Hoe dan ook, we zijn in Nyeri. Een klein stadje dat een stuk prettiger aanvoelt dan Nairobi. Gezellig druk en veel minder bedelaars. Wel heb ik hier, nog meer dan in Nairobi, dat ik me voel alsof mijn ledematen ondersteboven en achterstevoren zijn vastgezet, want iedereen zit me hier continu aan te gapen. Oh mijn god, een blank persoon! In onze stad! Het schijnt dat Paulien, Irma en Myrthe een stuk vaker werden aangesproken toen zij als 3 blanke dames door Nyeri town liepen. Nu loopt er natuurlijk duidelijk een sterk, gespierd en zeer aantrekkelijk alpha mannetje bij. Dat doet mijn mannelijkheid goed: dit zijn mijn mzungu’s! Don’t touch! Voor zover de supermarkt-stalker van Paulien nu weet ben ik haar vriend (sorry Thijs), hebben we daar geen last meer van.

Om die mannelijkheid maar even goed door te zetten heb ik vandaag dan ook maar koffie gedronken. We waren op bezoek bij de DeKUT university (nee, dat is geen grapje. Viezerikken.) van Nyeri, waar ze zelf 300 acres aan koffievelden bewerken. Dan ga je geen koffie weigeren. Gelukkig gooien ze er hier net zoveel suiker in als koffie, dus het was best weg te werken. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen; maar het was zelfs beter weg te werken dan de thee die we bij een boer thuis vanmiddag krijgen. Die thee was dan ook lauw en bestond voor zo’n 40% uit verse melk (als in: recht uit de koe). Jammie. Afgezien van de thee was dat bezoek overigens wel geweldig: Jaimie en ik hebben eindelijk onze eerste koffieboerderij gezien (met 3 koeien en 2 kalfjes, Mandy) met uitgebreide rondleiding van de boer en zijn vrouw. En onze chauffeur. En Paulien. Vooral Paulien eigenlijk, die heeft best wel wat van haar eerste trip hier onthouden. De boer waar we op bezoek waren (om ons idee mee te testen, maar voor de zakelijke omschrijving van dat soort dingen kijk je maar op ons officiële blog) was heel blij dat wij hem (weer) met een bezoek vereerden en genoot van de geprinte foto’s (van de eerste trip) die we voor hem hadden meegenomen. Hij wilde dat wij, zodra we een baan hebben en rijk zijn, terugkomen en een digitale camera voor hem meenemen. Hij vindt zijn analoge camera toch wel achterhaald. Ik kan van alles over die boer en zijn boerderij vertellen, maar dit is een blog. Geen verslag.

Ohja, die gekke Kenianen (de vrouwelijke varianten) dragen hier zo goed als allemaal pruiken. Meestal van die vogelnestjes, maar ze kunnen gerust elke dag wat anders op zetten. Maar net hoe ze gemutst zijn (ha-ha). Dat maakt het voor ons nog moeilijker ze uit elkaar te houden trouwens (alle zwarte mensen lijken op elkaar, dat is vast racisme enzo maar probeer ze zelf maar eens te onderscheiden!) maar als je ze vaker ziet lukt dat al beter. Denk ik, wat weet ik nou na 4 dagen Kenia?

Om maar lekker van de tak terug op de hak te gaan: we zitten nu dus in Nyeri. Het was zo’n 2,5 uur rijden vanaf Nairobi. Op de weg zie je alleen maar Toyota’s, ernaast zie je alleen maar koeien, kraampjes en mensen. Overal. Echt, overal. Er is geen stukje weg zonder mensen die ergens heen lopen. Of slenteren. Maar veel gekker nog zijn alle Kenianen die hier langs de wegen zitten en voor zich uit staren. In een rijtje naast elkaar, of in hun eentje in de berm tussen de 2 weghelften van de snelweg in. Of in een park vol met Coca-Cola bankjes. In pak of in een werkkloffie. Maakt niet uit, ze praten niet met elkaar, ze eten niets en ze doen niets. Ze zitten, en staren voor zich uit. Zou ik vrij snel op zijn uitgekeken, maar als zij dat leuk vinden moeten ze dat lekker doen.

Sorry, terug naar Nyeri. We zitten in een huis dat ergens tussen een riante villa en een afgedankt vakantiehuisje in zit. Het ligt er maar aan welke bril ik op zet. Met de red-mijn-vakantie-bril zou ik jullie kunnen vertellen over alle mieren, vliegen, spinnen, vlekken, schimmel (op het douchegordijn), barsten, gaten, scheuren en kapotte lampen. En de kapotte oven. En het kapotte gasstel. En het feit dat men hier afwast met koud water waar blanken instant ziek van worden (vol chloor en bacteriën, gekke combi I know) waarna ze diezelfde natte afwas weer opstapelen en in de kast zetten. Gadverdamme, dit kan echt niet, zou Rob Geus zeggen (SBS6, zoek maar op). Als ik de ik-ben-een-studentje-die-een-maand-in-Kenia-kan-en-mag-zitten-bril op zet zie ik dat dit huis perfect is. We hebben 4 bankstellen staan in onze ruime woonkamer (formaatje studentenkamer x3), allemaal onze eigen slaapkamer met tweepersoonsbed, 2 badkamers en een apart toilet. De afwas wordt voor ons gedaan (sorry Irma en Myrthe, ik ben er niet ingetrapt en heb niet elke avond voor niks staan boenen voor de dames) en elke morgen staat het ontbijt voor ons klaar in de woonkamer van de gastvrouw. Wentelteefjes, worstjes, brood, fruit, sap en thee. Daarna staat onze privé chauffeur om de afgesproken tijd voor de deur, brengt ons naar onze afspraken en naar de supermarkt, als we dat willen. We zien meer van Kenia dan welke toerist dan ook, en dan vooral veel van ‘Kenia achter de schermen’. Mensen die vereerd zijn dat je bij hun boerderij op bezoek komt. Mensen die dolblij zijn met foto’s van de Hema (€ 1,-) of een souvenirtje (€ 3,-). Mensen die je aanstaren en nakijken omdat je blank bent. Mensen die je aanspreken omdat je blank bent (omdat ze geld van je willen of omdat ze nieuwsgierig zijn. Of allebei.) en mensen die gewoon bezig zijn met hun werk. Die net voor 250 KsH (€2,40 ongeveer) een hele dag koffie hebben geplukt en als ze ons zien maar wat graag op de foto willen. Want dan kunnen wij ze bekend maken in Amerika. “you send pictures to Amerika, yes? Make me famous, yes?”. Of boeren die heel terecht vragen waarom zij nog geen dollar voor een kilo koffie krijgen terwijl Amerikanen (alle blanken lijken tenslotte op elkaar, stelletje racisten hier in Kenia) ruim 2 dollar voor een kopje koffie betalen. Dat moeten wij even voor ze gaan oplossen. Komt voor de bakker, ik bel morgen Obama . Die komt tenslotte ook uit Kenia.

Ik heb vast nog veel meer te vertellen wat ik voor nu vergeten ben. Maar ik zit hier nog wel even, dus zal nog wel wat blogs kunnen vullen. Feitelijk zijn we pas 2 dagen bezig geweest met ons project, maar het voelt al als een week. We hebben zoveel gehoord, gezien, geroken en ervaren. Geroken ja, want Kenianen houden niet persé van deo of geurtjes. Of tandartsen. Of schone kleren. Maar Westerlingen zijn gewoon een stelletje aanstellerige regelteven. Geurtjes maken je niet schoner, supermarkten met allemaal perfecte, identieke groenten en volle schappen maken je niet gelukkiger en scheuren in de muur ga je niet dood van. Tot zover dit stukje relativering, want laten we eerlijk zijn: ik zou van mijn leven niet in Afrika willen wonen. Geen wifi, geen drinkbaar water, regelmatig stroomuitval, modderige of stoffige straten (afhankelijk van het weer), grote verschillen in arm en rijk, vieze…alles en ongeorganiseerde… alles. Maar ik zou deze trip voor geen goud hebben willen missen.

Tot zover Welcome (ze kunnen Wilco hier niet uitspreken, dus Welcome it is) vanuit Nyeri, de groetjes aan Sinterklaas en tot de volgende keer!