Dag 3 en 4: Alles is mooi

Dag 3

Dinsdag werden we 7.20 uur wakker van mijn wekker, omdat we om 9.00 uur opgehaald zouden worden door Eduardo. Na het ontbijt gingen we naar een lokale kunst/cultuur hub in Havana waar kunstenaars gratis les gaven aan de jeugd uit de wijk (dansen, zingen, muziek spelen, toneel en kunst maken). Halverwege de rondleiding- rond 10.30 uur - werden we al op een heftige cocktail ‘getrakteerd’ (nee oké moest je gewoon kopen). Alle cocktails hier zijn 80% een of andere rum, 15% ijsklontjes en 5% frisdrank, dus dat is… vernieuwend om 10.30 uur. Daarna met zijn allen voor de stoeltjes ‘salsadansen’ als lompe Nederlanders die we zijn, onder begeleiding van toffe livemuziek. Uiteraard moest overal een ‘fooi’ voor worden gegeven: de barmensen, de gids, de muzikanten en de artiesten die kunstwerkjes stonden te verkopen.

‘s Middags gingen de meeste mensen in de groep een rondje rijden in oldtimers, maar ik vind ernaar kijken veel leuker dan erin rijden en wegbranden in de zon. Dus in plaats daarvan ging ik met 3 anderen lopend wegbranden in de zon - 4 km naar het oude centrum. Mijn god, ik verloor een liter per minuut voor mijn gevoel.. Wel heel lekker kunnen lunchen in een verborgen barretje met zeezicht. Verborgen, omdat bijna alles dat hier is. Ze doen hier niet aan borden aan de gevel, en sowieso is het aanbod winkeltjes en horeca onvoorstelbaar klein. Waar koopt men hier hun spullen??

Overigens zijn we inmiddels wel gewend dat alles schaars is. Je moet maar afwachten of er Cola is bij een barretje (in onze hotelbar hadden ze letterlijk alleen nog rum en witte wijn; geen fris, geen water, geen bier, geen sap). Het is bij elke bar maar afwachten wat er voorradig is, en dat geldt volgens Eduardo voor alles in Cuba: benzine, medicijnen, lenzen, brillen, bouwmaterialen, etc. We kwamen in het hotel ook een groep Nederlanders tegen (55 plussers op fietsvakantie door een land waar je al wegzweet als je niks zit te doen in de schaduw… weirdo’s) die ons waarschuwden dat ze in het binnenland 2 dagen lang geen stromend water hadden gehad, geen fleswater konden kopen en regelmatig stroomstoringen hadden. En raad eens waar wij morgen heengaan? Juist: het binnenland. Dus we proberen allemaal nog snel waterflesjes in te slaan nu…

Na onze wandeling herenigden we met de groep om weer even naar het zwembad te gaan en daarna samen wat te drinken en eten met elkaae. En daarmee was de dag voorbij! We bedachten nog wel dat het hier stikt van de kutbanen (tegen een gemiddeld loon van € 40,- per maand): de hele dag de deur open doen in hotels, de hele dag in plakkerige warme 30-34 graden mensen rondfietsen in fietstaxi’s, in een dikke overall werken in de brandende zon in de bouw, achter de bar staan in een hotelbar zonder drankjes op voorraad, etc.

Dag 4 - Alles is groen

Om 8.30 uur vertrokken we uit ons hotel. De laatste MB’s meegepakt voor wat appjes en daarna richting een of andere gemeenschap ten Westen van Havana. Ik miste de boodschap een beetje van dit bezoek. We werden ontvangen met wederom een cocktail (10.00 uur) en livemuziek. Vervolgens begeleidde een zenuwachtige vrouw ons in het Engels met een dikke laag Spaans accent ons door het gebied, door aan te wijzen waar er huizen, hotels en restaurants stonden. Het kon me niet heel veel boeien… al na 3 minuten rijden stapten we uit bij ‘lokale kunstenaars’ om de gebruikelijke souvenirs te kunnen kopen, om niet veel later koffie te drinken bij een cafeetje (ja zelfs ik! Een soort koffie milkshake: best oké). Daarna gingen we een uurtje zwemmen in een riviertje (heel mooi gebiedje!) en eindigden we de “tour” in een tof restaurantje met wederom livemuziek en typisch Cubaans eten: varken, kip, zwarte bonen in saus, rijst, gekookte bakbanaan, avocado en iets dat leek op kamerwarme oude chocoladevla. Inclusief een drankje voor € 10,- en afgezien van het toetje erg lekker!

De ‘gids’ van het gebied stapte uit (na fooi te hebben geïnd uiteraard) waarna Eduardo ons meenam naar een gerestaureerde koffieplantage uit de 18e eeuw. Plantage ‘Buena Vista’ had inderdaad een prachtig uitzicht, anders dan veel ‘Buena Vista’ restaurantjes verspreid door Europa.

Vervolgens moesten we 2 uur rijden over de hobbelige snelweg van Cuba, op weg naar een sigarenboer in Vinales. De snelweg is erg rustig hier en het blijft een bijzonder gezicht om al die oldtimers hier te zien rijden, afgewisseld met paard en wagens, fietsers en wandelaars. Op de snelweg ja. In de bus vertelde Eduardo weer van alles (hij weet echt heel veel en vraagt ook continu of wij nog vragen hebben - topgids!) maar toen er geen vragen meer waren was het voor het eerst doodstil in de bus. Iedereen moe wellicht van alle indrukken? En dat terwijl het pas halverwege de middag was… ik nam die tijd ook om van het uitzicht te genieten. Veel doet me hier aan Kenia denken - zo ook de groene heuvels hier. Alleen dan zonder afval en krotjes, maar bijna alleen maar groen. En die tijd gebruikte ik ook om dit blog te typen tot hier. Alles wat hierna komt heb ik dus op een ander moment getypt. Haha, vind ik leuk. Nu ik beter om me heen kijk zie ik trouwens dat meer dan de helft van de bus aan het slapen is. Stelletje slappe Nederlanders.

Uiteindelijk kwamen we aan in Vinales, in een onwerkelijke mooie omgeving. In een droogschuur voor tabak zat een typische Cubaanse tabakboer klaar die in een diepe stem vertelde hoe het verbouwen van tabak werkte en ons liet zien hoe je een sigaar draaide. Vervolgens mocht iedereen er eentje proberen te roken. Kun je je voorstellen dat je als bedrijfsuitje of met je gezin in Nederland als uitje even gaat roken?? Niemand in de groep rookt (wel een paar die soms een sigaartje lusten) dus voor veel mensen was het een eerste kennismaking met roken. En veel vonden het lekker; wat een bijzonder uitje.. Ik heb het maar niet geprobeerd, maar het was wel een leuk bezoekje.

Daarna reden we een heuvel op, op weg maar ons hotel. Daar aangekomen viel mijn mond open; het is een prachtig, ruim, groen en goed onderhouden terrein met allemaal sfeervolle gebouwen, een bar en een zwembad (halfvol met groene drap helaas) en het mooiste uitzicht hier tot nu toe. Met Cubaanse muziek op de achtergrond en een Cubaans biertje in de hand genoot ik met de mannen van de groep van het uitzicht op schommelbankjes: fantastisch! Helaas zitten er ook kanttekeningen bij het hotel; naast het onbruikbare zwembad en de slechte onderhoudstoestand van de kamers, vooral het gebrek aan gasten. Het is een enorm complex, maar er leken maar een handjevol kamers bezet en het park was zo goed als verlaten. Met dit uitzicht!! We snappen er niks van. Blijkbaar laten mensen sinds Corona Cuba links liggen; het toerisme is bij lange na nog niet hersteld vertelt Eduardo - en zien we aan alle gesloten restaurants en hotels onderweg, en de verlaten hotels waar we inzitten. Toeristen zien we ook heeeel weinig. En het is zonde. Cuba is tot nu toe echt fantastisch: warm, mooi, groen, vol historie en cultuur en met veel aardige mensen. Behalve in de hotels, daar lijkt echt alles teveel gevraagd… misschien omdat wij als verwende blanke gasten meer betalen voor 1 biertje dan de gemiddelde Cubaan verdient in een hele dag werken. Geen idee.

Eduardo leidde ons naar een verborgen restaurantje in Vinales voor een diner, waar uiteraard weer zwarte bonen en rijst de bijgerechten waren. Toen we aankwamen was er geen stroom, en het eerste uur werd daarom de aggregaat aangeslingerd. Dat gebeurde dus pas toen wij aankwamen, dus ik hoop met heel mijn hart (of darmen eigenlijk) dat de koelkasten met ons eten niet al de halve dag zonder stroom zaten… Maar goed, na een prima maal werden we weer met onze bus teruggebracht naar ons hotel en daar lig ik nu om 23.30 uur in bed dit blogje af te typen. Ze blijken hier toch ook wel internet te hebben, dus ik zet het toch maar snel online. Het hotel ligt dus prachtig, maar helaas verblijven we hier maar 1 nacht: morgen 8.00 uur vertrekken we alweer. Morgen zitten er 6-7 uur in de bus, verdeeld over 3 blokken. 1 van de stops is voor de bus om te tanken en dat wordt nog wel spannend… we hebben al meermaals lange rijen auto’s zien staan wachten voor tankstations (tot wel een kilometer lang) omdat er nog geen brandstof was geleverd. Volgend Eduardo wachten mensen soms zelfs dagen; laten ze hun auto in de rij staan. Daarnaast zijn bij de meeste mensen in de groep de Peso’s bijna op, net als de voorraad water (ik heb ook nog maar net iets meer dan 1 liter…). Morgen hopen we dus benzine, geld en water bij te kunnen tanken. Maar je weet het hier nooit..:

Tot de volgende keer dat ik internet heb! Ik gok in Trinidad.